Бад нохӯрем бода, ки мастонем,

В-аз дасти некувон май бистонем. 

Зулфи мушкинат ҷудо машшота гар аз шона кард,

Дасти он машшота мебояд ҷудо аз шона кард.

Нишондаш ба як дасти худ номвар,

Ба дасти дигар номвар Золи Зар. 

Нахустин кӯй, ки ба дасти чап [аст], онро кӯи Риндон хонанд.

Эй ба ҳиммат бар офтобат даст,

Осмон бо улувви қадри ту паст. 

Якдигарро биёзмоем, то даст киро бувад ва ки аз пой дарояд. 

Малик бо дили хеш дар гуфтугӯ,

Ки дасти вазорат сипорам бад-ӯ. 

Бартар накашад қадри туро дасти вазорат,

Афзун накунад саъи самар соҳати ямро. 

Як имшаб бикӯшем дасти пасин,

Ки донад, ки дидор бошад ҷуз ин. 

Назар кардам зи рӯи таҷрибат, ҳаст

Хӯришҳои ҷаҳон чун хориши даст,

Ба аввал даст чун хориш хуш уфтад,

Ба охир даст дар даст оташ уфтад. 

Ман гирифтам, ки қимор аз ҳама бурдӣ, лекин

Дасти охир ҳама андохта мебояд рафт. 

Ман агар дастзанонам, на аз ин даст занонам,

На аз инам, на аз онам, ман аз он шаҳри калонам.

Дорӣ аз он ду соид пурсим остинҳо,

Аз дилбарон, ки дорад з-ин даст дасткорӣ?

Ҷавобаш дод, гуфташ; Эй накӯкор,

Бирав, аз дасти Лайлӣ шав хабардор! 

Даҳ даст ҷомаи Кисро ёфтанд аз ҳарири чинӣ, ҳама то шалворбанд мурассаъ буд.

Хоҳӣ, ки рост гардад пушти дутои ман,

Як даст хилъатам деҳ, як даст чорпой. 

Канизе фиристоду як тан ғулом,

Яке даст ҷома, яке хон таъом. 

Бигиредаш аз пушти он пили маст,

Ба пеши ман оред баста ду даст.

Биёвард он дам зану шӯйро,

Ҷавонрову он пирбонуйро.

Морро ҳарчанд беҳтар парварӣ,

Чун яке хашм оварад, кайфар барӣ.

З-овардани ман набуд гурдунро суд,

В-аз бурдани ман ба иззу ҷоҳаш н-афзуд.

В-аз ҳеч касе низ ду гӯшам нашнуд,

К-овардану бурдани ман аз баҳри чи буд.

Пурсидамаш: Чи гунаӣ ва чи ҳолат аст? Гуфт:

То кӯдаке биёвардам, дигар кӯдакӣ накардам.

Ҳар ки хонад, донам, ки айб накунад ба овардани ин ҳикоят, ки бефоида нест.

Шавад аз оби як сарчашма чандин киштҳо ҳосил,

Расонад лолаву гул нисбати худро ба доғи ман. 

Баҳор бе рухи гулранги ту чи кор ояд,

Маро як омаданат беҳ, ки сад баҳор ояд.

Ҳамчу сурати девор гаштаем ҳайронат,

Як назар намесозӣ ҷониби асиронат. 

Оҳу зи танги кӯҳ биёмад ба дашту роғ,

Дар сабза бода хуш бувад, акнун агар хӯрӣ.

Ба Ҳиндустон буд меҳтар писар,

Ки Баҳман будӣ номи он номвар.

Шабу рӯз будӣ дубаҳра ба зан,

Зи роҳи бузургӣ, на аз роҳи кин.

Сад ёр бувад ба нон, шаке нест,

Чун кор ба ҷон бувад, яке нест.

Ман бад-он омадам ба хидмати ту,

То барояд рутаб зи конозам.

Дар чаман боди баҳорӣ зи канори гулу сарв,

Ба ҳаводории он оразу қомат бархост.

Замона аспу ту роиз, ба райи хешат тоз,

Замона гӯю, ту чавгон, ба райи хешат боз!

Оташро қиблаи худ соз, то корҳо ба мурод шавад.

Агар сарве ба болои ту бошад,

На чун қадди дилорои ту бошад.

Эй он ки ба иқболи ту дар олам нест,

Гирам ки ғамат нест, ғами мо ҳам нест.

Устод донист, ки ҷавон ба қувват аз ӯ бартар аст.

Ба сад корвон уштуре сурхмӯй,

Ҳама ҳезум овард пархошҷӯй.

Ҳисоб ба динор, бахшиш ба хирвор.

Бақои ӯ чу ба сад солу бисту се бирасид,

Зи ҷоми марг ба ногоҳ хӯрд як соғар.

Ки тезиву тундӣ наёяд ба кор,

Ба нарми дарояд зи сурох мор.

Ҳамешуданд ба бечорагӣ ҳазиматиён

Гусаста пушту гирифта гуреғро ханҷор.

Беҳ аз ганҷи дониш ба гетӣ куҷост?

Киро ганҷи дониш бувад, подшост.

Ҳар ки ба хас кард қаноъат,  хасест,

Беҳталабӣ кун, ки беҳ аз беҳ басест! 

Беҳ аст рӯи некӯ номи некӯ.

Ё беҳу беҳгӯй шавқу беҳ шунав,

Ё раҳи гунгону карон гиру рав!

Эй беҳонро ба бад биёзурда,

В-он чи беҳ буд, бо бадон карда ...

Берун аз ин қайла ва тағори мазкур ҳеч паймона ва истилоҳи дигар миёни халқ набошад, то муомала ва ҳисоб рост бувад.

Ҳисоб ба динор, бахшиш ба харвор.

Омад ба сари рамида Маҷнун,

Дидаш зи ҳисоби ақл берун.

Дӯш мекардӣ ҳисоби ошиқон,

Ҳеч моро дар шумор овардаӣ?