Оҳу зи танги кӯҳ биёмад ба дашту роғ,

Дар сабза бода хуш бувад, акнун агар хӯрӣ.

Ба Ҳиндустон буд меҳтар писар,

Ки Баҳман будӣ номи он номвар.

Шабу рӯз будӣ дубаҳра ба зан,

Зи роҳи бузургӣ, на аз роҳи кин.

Сад ёр бувад ба нон, шаке нест,

Чун кор ба ҷон бувад, яке нест.

Ман бад-он омадам ба хидмати ту,

То барояд рутаб зи конозам.

Дар чаман боди баҳорӣ зи канори гулу сарв,

Ба ҳаводории он оразу қомат бархост.

Замона аспу ту роиз, ба райи хешат тоз,

Замона гӯю, ту чавгон, ба райи хешат боз!

Оташро қиблаи худ соз, то корҳо ба мурод шавад.

Агар сарве ба болои ту бошад,

На чун қадди дилорои ту бошад.

Эй он ки ба иқболи ту дар олам нест,

Гирам ки ғамат нест, ғами мо ҳам нест.

Устод донист, ки ҷавон ба қувват аз ӯ бартар аст.

Ба сад корвон уштуре сурхмӯй,

Ҳама ҳезум овард пархошҷӯй.

Ҳисоб ба динор, бахшиш ба хирвор.

Бақои ӯ чу ба сад солу бисту се бирасид,

Зи ҷоми марг ба ногоҳ хӯрд як соғар.

Ки тезиву тундӣ наёяд ба кор,

Ба нарми дарояд зи сурох мор.

Ҳамешуданд ба бечорагӣ ҳазиматиён

Гусаста пушту гирифта гуреғро ханҷор.