[Ҳакимон] гуфтаанд: Ҳар ки ба тоъат аз дигарон кам аст ва ба неъмат беш ба сурат тавонгар асту ба маънӣ дарвеш.

Ду сурати асп ёфтанд: Яке аз зар ва яке аз сим.

Аз зару нуқраю суфру ... обгина ... суратҳои туюру сибоъ дар он хусун сохтанд.

Масҷиди ҷомеи Бухорор дидам, бар вай дарҳои босурат ва рӯи онро тарошида...

Ки сурате, ки ба умре нигошт, худ бистурд,

Ки гавҳаре, ки басе сол суфт, худ бишкаст. 

Аҷузаи бечора фурсате бисёр чун сурати девор беҳиссу ҳаракат монд.

Ва ҳолу сурати ҷунбиши осмонҳо ва ситорагон боз намуда ояд. 

Юмкин, ки сурате аз ман содир гардад, ки мулоими табъи шариф набошад.