Оразашро, ки шуд аз холу хат олуда ба мушк,

Пеши дилсӯхтагон шамъи муанбар гуфтем.

Чун гуфтугӯи он зан ба самъи шамъи анҷуман расид, ҳамаи он ҷамоаро озод кард.

Ҳамеша чарх занам аз сарат чу парвона,

Ба гирди рӯи ту бошам, ки шамъи анҷуманӣ.

Унсии девона дур аз рӯи он шамъи бутон

Ҳар дам аз сӯзи дарун оташ занад парвонаро.

Ниҳон гардид шамъи гетиафрӯз,

Сипоҳи шом шуд бар рӯз пирӯз.

Чу биншаст шамъи зумуррадлаган,

Бипӯшид чеҳра арӯси Хутан.

Дар ин буд, к-аз гавҳарин шамъдон

Забона зад ин шамъи оташфишон.

Зи рӯи дӯст дили душманон чӣ дарёбад,

Чароғи мурда куҷо, шамъи офтоб куҷо?

Абрувонат моҳи ид асту рухат шамъи фалак,

Меҳру маҳро маи мақсуд ба ҷом аст имшаб.

Чу зад шамъи ховар зи машриқ шуоъ,

Шаби тираро кард гардун видоъ.

Ҳаргиз накунӣ ёди ман, эй шамъи Чигил,

Назди ман агарчи ҳаст коре мушкил.

Дарде, ки ман аз ғами ту дар дил дорам,

Дил донаду ман донаму ман донаму дил.

Эй фалак, шамъи шабафрӯзи маро сӯи ман ор,

То ба гирди сари ӯ гардаму парвона шавам.

Бо холи сияҳ мардуми чашми кӣ шудӣ боз,

Бо рӯи чу маҳ шамъи шабистони кӣ будӣ?

Шабе, к-аз рӯи оташнок маҷлисро барафрӯзӣ,

Ту шамъи ҷамъ хоҳӣ гашту ман парвона хоҳам шуд.

Имшабе, к-омадӣ ба хонаи ман,

Шамъро мекушам, ки маҳтоб аст.

Нигаҳ зи ҷилвааш афрӯхт шамъи биноӣ,

Хирад зи огаҳияш аз ғубори ғафлат раст.

Баъд аз он дар шаби дайҷур аз анвори маъдалати ӯ дар ҳар гӯша шамъи саломат афрӯхта шуд.